همه چیز می گذرد

من این را به تجربه دریافتم

فقط شادی است

که همیشه می ماند

            <روزها>

تن های ما

در یکدیگر

پناهی می جوید

و از تنهایی خویش

بیرون می آیند

و در تنهایی دیگری

غرقه می شوند

                        <دل ما و جهان ما>

دنیا از پنجره اتاق به درون میریزد

و از روزنه چشمهایم

به دنیای دیگری می پیوندد

من چون جویی هستم

که بین دو مزرعه جریان دارد

                                       <شعر خاک و خورشید>

خدایا من این دنیای تو را دیدم

و این آشنایی را هرگز

نه تو و نه من فرامو ش نخواهیم کرد

                                              <شعر خاک و خورشید>

با چشم مشترک جهان است

که میبینم

با گوش مشترک جهان است

که می شنوم

در تن مشترک جهان است

که مهر می ورزم

وگرنه دوری

من و تو و زمین و آسمان

بی پایان است.

                 <شعر سکوت>

با نگاه خود بر تاریکی ها

نام تو را خواهم نوشت

و تاریکی ها روشن خواهد شد

و با دل خود نام تو را

فریاد خواهم کرد

وجهان مال من خواهد شد

                                  <رنگ آب ها>

گیاهان

دست خاک را می گیرند

و خاک را به سوی آسمان می برند

و هر گلی

چون امید خاک است

که به آسمان لبخند میزند.

                                <رنگ آب ها>

شاعر

پیک بیداریست

ولی از واقعیتی سخن می گوید

که فقط در خواب

ظاهر می شود

                            <آفتاب و آب>

ینکه دنیا هست

وبعد از من خواهد بود

چه شادی بزرگی است

چه اندوه بی پایانی است.

                                <روزانه ها>

بر جای پای خودم

گام میگذارم

برای یافتن خود

ولی ظاهرا بیگانه ای

از اینجا گذشته

است.

            <روزانه ها>

جهان از آغاز

تا پایان

شعری است

محزون.

                        <روزانه ها>

آدم ها می خواهند دنیا را

بسازند

واز یاد برده اند که آنها را

دنیا ساخته است.

                        <نقش جهان>

همه چیز حرف شد

کلمه شد

فقط سکوت است

که سکوت باقی مانده است.

                                      <نقش جهان>

شعر از آنجا شروع

می شود

که همه چیز تمام

می شود.

                     <دوباره شعر>

کار شعر را

نه پایانی است

نه ابتدایی

وشاعر چون باغبانی است

که دسته گلی میسازد

بی آنکه بداند

آن را به دست که خواهد سپرد

یا بر پای که خواهد نهاد.

                                   <دوباره شعر>

کار شعر را

نه پایانی است

نه ابتدایی

وشاعر چون باغبانی است

که دسته گلی میسازد

بی آنکه بداند

آن را به دست که خواهد سپرد

یا بر پای که خواهد نهاد.

                                   <دوباره شعر>

آنچه از من خواهد ماند

چند خط سیاه است

روی کاغذ سفید

به عریانی مرگ.

                 <دیدارها>

همه اندوه من

از مردن این است

که بوی خوش خاک را

در خاک حس نخواهم کرد.

                           <دیدار ها>

مرده ام 

و روی چند شعر نا گفته ام

خوابیده ام.

                     <شعر پایان شعر دوری>

 خداوند سکوت

است

وشعر فریاد.

                       <شعر پایان شعر دوری>